Adwoa Nyarko kwam als 15-jarig meisje uit Ghana naar Nederland. Ze voelde zich lang onwennig. Met één ding heeft ze nog steeds moeite. Dat kinderen zo brutaal zijn. ‘Bij ons deed je alleen je mond open als je iets werd gevraagd.’

‘Misschien is het ook mijn verlegenheid, zegt Adwoa. ‘Maar zeker heeft het met cultuur te maken. In Ghana heb je als kind niets te vertellen. Zijn volwassen mensen aan het woord, dan kun je maar beter naar buiten gaan. Eerlijk gezegd: ik vind dat normaal. Je moet als kind nog zoveel leren. In Nederland lijkt het soms, alsof kinderen de baas zijn.’

Opgegroeid in Ghana

Adwoa Nyarko (38) werkt sinds 2009 als helpende in Het Schouw. Ze groeide op in Accra, de hoofdstad van Ghana. ‘Ik woonde bij mijn tante, samen met haar kinderen. Mijn vader was in Nederland, mijn moeder zag ik niet. Helaas.'
'Ons huis lag naast het psychiatrisch ziekenhuis waar mijn tante verpleegkundige was. Verderop hadden we nog een landje met geiten en schapen. En groenten. Tomaat, cassave, maïs, alles wat we nodig hadden.'

Heimwee

'Ik denk er niet veel aan,’ zegt Adwoa, ‘maar soms heb ik toch heimwee. Op mijn vijftiende ben ik bij mijn vader gaan wonen, in Bos en Lommer. Ik kende niemand, sprak de taal niet, alles was nieuw. Moeilijk was het, ja, heel moeilijk. Zelfs toen ik de taal had geleerd, durfde ik niet te praten. Ik was altijd bang om een foutje te maken en uitgelachen te worden.'

‘Eigenlijk is dat nog steeds zo. Alleen met ouderen voel ik me op mijn gemak. Het contact is anders, directer. Ogen zeggen soms meer dan woorden. Mijn collega’s zijn lief, maar ik hou altijd wat afstand. Zij praten makkelijk met elkaar, ik kan dat niet. Zelfs als ik bid voor het eten, doe ik het in stilte. Wat ik eet? Liefst iets warms hoor. Geen boterham met pindakaas.’

Mooi aangekleed

Adwoa woont nu in Zaandam. Ze gaat in Zuidoost naar de kerk. ‘Daar zie ik andere Ghanezen. Mooi aangekleed allemaal, in felle kleuren. Die kleren? Die laat je maken. Je koopt alleen de stof. Weet u wat ik erg vind? Mijn vader en moeder waren allebei kleermaker. Maar ze hebben mij nooit het vak willen leren. Ze dachten dat het iets was voor mensen die niets konden. Zo jammer, want voor mij is het kunst.

Diversiteit: collega's aan het woord

Bij Amstelring is iedereen welkom. Er wonen en werken dan ook allerlei mensen, ieder met een eigen achtergrond, familie, tradities, gewoontes en geloofsovertuiging. Wij vinden dat zichzelf kan en mag zijn. Medewerkers, cliënten en vrijwilligers: iedereen moet zich vrij, veilig en gerespecteerd voelen.
Lees hier enkele inspirerende verhalen van onze collega's.

'Als je maar geen hoofddoek gaat dragen'

Anne Benali, activiteitenbegeleider

Met Nabil kwam een vleugje Sahara in het leven van de Uithoornse Anne. Maar goed dat ze niet wist hoe moeilijk het zou worden. Ze hebben nu samen een gezin. Soms is ze nog verbaasd dat ze zover is gekomen.

Lees verder

'Ik heb me nooit laten belemmeren door mijn handicap'

Petra Louman, receptioniste Leo Polak

Door zuurstofgebrek bij de geboorte is Petra Louman spastisch. Dit uit zich vooral in haar benen: ze kan moeilijk lopen. Opvallend genoeg heeft ze daar zelf niet zo’n last van. ‘Ik heb me nooit laten belemmeren door mijn handicap.’

Lees verder

'Nederland is een superland'

Betty Piros, helpende

Van het oud-communistische Roemenië naar het vrije Nederland van de jaren 90. Het was een hele stap, maar spijt heeft Betty nooit gehad. Ze werkt sinds een paar jaar in verpleeghuis Rozenholm en voelt verwantschap met ouderen. Hun verhalen van vroeger, herinneringen aan oorlog en onvrijheid, ze zijn haar niet vreemd.

Lees verder

Een moeilijke weg, maar nu: één en al kleur en acceptatie

Wawan Kawulusan, activiteitenbegeleider

Wawan Kawulusan had het met zijn Chinese achtergrond in Indonesië al niet makkelijk. In Nederland bleek hij ook nog eens op jongens te vallen. Hij deed er zo’n 10 jaar over om uit de kast te komen. Maar hoe moeilijker de weg, hoe zoeter de beloning? Voor Wawan lijkt het er wel op.

Lees verder

Met hart voor het welzijn van 'roze' senioren

Anton Koolwijk, humanistisch geestelijk verzorger

‘Ik weet hoe beklemmend het is, als je een belangrijk deel van jezelf verzwijgt. En hoe bevrijdend het is, als je wel jezelf kan zijn. Het is dan ook enorm inspirerend om te zien hoe activiteitenbegeleiders en geestelijk verzorgers op allerlei manieren seksuele diversiteit zichtbaar maken.’

Lees verder

'Als ik bid vergeet ik mijn zorgen'

Nursel Yildirim, doktersassistente

Nursel was een jaar of 3, toen ze uit Turkije naar Nederland kwam. Ze groeide op in Amsterdam Oost. Hoe belangrijk haar afkomst voor haar is? ‘Ik denk soms dat die voor anderen belangrijker is dan voor mij.’

Lees verder
Bekijk meer verhalen

Blijf op de hoogte van
de nieuwste vacatures

Meld je aan en ontvang ze als eerste in je mailbox.

Deze website maakt gebruik van cookies

Wij, en derde partijen, maken op onze website gebruik van cookies. Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website goed functioneert, om jouw voorkeuren op te slaan, om inzicht te verkrijgen in bezoekersgedrag, maar ook voor marketing en social media doeleinden (laten zien van gepersonaliseerde advertenties). Door op ‘Accepteren’ te klikken, ga je akkoord met het gebruik van alle cookies. In onze Cookieverklaring kun je meer lezen over de cookies die wij gebruiken en kun je jouw voorkeuren opslaan of wijzigen. Door ‘Weigeren’ te klikken ga je alleen akkoord met het gebruik van functionele cookies.