‘Volg je hart. Of je nou 25 jaar bent, 45 of 75: als je echt wilt, dan lukt het je!'

‘Misschien klinkt het wel gek,’ zegt de Limburger, in een pauze, en redelijk verhit, ‘maar ik denk echt dat dit de ideale baan voor mij is. Ik hou ervan voor mensen te zorgen, in contact te zijn en lekker door te werken. Ik merk dat ik alles, nou ja, veel voor elkaar krijg. Een kwinkslag en een glimlach, dat werkt bijna altijd. Maar je moet het wel menen. Mensen met dementie zijn niet gek. Het lijkt soms juist wel of ze een extra radar hebben. Als jij niet meent wat je zegt… negen van de tien keer hebben ze het door. Ze spreken je aan op je eigen puurheid. Dat vind ik het mooie aan deze afdeling. Je leert over jezelf. Hoe eerlijk durf je te zijn?’

‘Ik ben in 1992 uit Maastricht naar Amsterdam gekomen. Gevlucht, kun je eigenlijk wel zeggen. Om als homo te leven in het katholieke zuiden… dat was zwaar. Al die zuinige gezichten, die opgelegde vroomheid, nee. Ik had al van De Rietvinck gehoord, een huis met roze loper. Daar wilde ik wel heen. In de keuken kon ik meteen aan het werk. Keihard pezen. En keihard keten ook! Elkaar opsluiten in de eetkar of natspuiten met de brandslang, elke dag was er wel wat. Altijd lachen.’

‘Langzamerhand ben ik serieuzer aan mijn toekomst gaan denken. De zorg trok me altijd al. In 2000 kon ik als leerling in het Sint Lucas terecht. Maar voor een leerlingenloon van 700 gulden, dat ging me nooit lukken. Ik was inmiddels van De Rietvinck naar Het Schouw verhuisd en daarvandaan naar het Sint Jacob. Toen trok ik de stoute schoenen aan. Of ze geen zorgopleiding voor me hadden met behoud van salaris?’

‘Het lukte! Ik heb de opleiding voor verzorgende IG in twee jaar gedaan. En dit jaar begin ik met de opleiding voor verpleegkundige. Om nog meer de diepte in te kunnen gaan. Zodat ik mijn werk nog beter kan doen. Ziektes eerder signaleren bijvoorbeeld, dat kan echt geen kwaad. Vaak sta je toch een beetje met lege handen als mensen niet lekker zijn. Moet je weer de dokter bellen. Wat ik moeilijk vind? Nou, heel grote wonden, die zie ik liever niet. Als mensen doorligplekken krijgen, ben ik er heel snel met mijn zalfjes bij. Een voordeel bij een nadeel dus.'

'En nog iets wat ik niet geweldig vind: als collega’s piepen dat het zo zwaar is. Ga eens in de keuken kijken, denk ik dan. Terwijl ze piepen, heb ik alweer twee mensen uit bed gehaald. Maar verder… nee. Ik voel me hier gewoon als een vis in het water. Ik heb mijn roeping gevonden, net voor mijn vijftigste. Als het aan mij ligt, word ik hier oud.'

Leon werkt inmiddels als EVV'er (Eerst Verantwoordelijk Verzorgende) bij De Rietvinck.