Van het vlees naar de zorg

‘Menselijk contact,’ zegt Wim, ‘zorgen voor een ander… ik merkte dat ik daar blij van werd. Ja, het is een gekke carrièresprong die ik heb gemaakt. Ik had veertig man onder me, reed in een dikke leasebak, verdiende geld als water. En toch was ik doodongelukkig.'

'Ik zat altijd tussen de mannen. Oekraïners, Polen, Ghanezen, Bulgaren. Uitbenen, snijden, inpakken, transporteren. Zwaar werk, ruw volk, en altijd gedoe. Dan moest ik weer hard optreden, of de boel lopen redden. Daarnaast nog al die regels voor kwaliteit en hygiëne. Man! Ik had constant stress en was doodmoe als ik thuiskwam. Mijn vrouw en kinderen hadden niets aan me. Ik kon het niet eens opbrengen naar het voetbal van mijn zoontje te gaan kijken.’

‘Achteraf gezien heb ik veel te lang gewacht. Dat heeft met verantwoordelijkheid te maken, denk ik. Als ik ergens voor ga, dan doe ik het 100%. Ik voelde al lang dat ik kapot was, en toch ging ik door. Tot mijn vrouw zei: “En nou is het afgelopen. Als je nu niet minder gaat werken, ga ik bij je weg.”

'Mijn baas geloofde niet dat ik het echt anders wilde. Zelfs toen ik ontslag nam. Hij heeft de ontslagbrief verscheurd waar ik bij stond! Tot ik op een dag gewoon thuis gebleven ben. Toen kwam hij aan de deur smeken of ik terugkwam. “Echt niet,” zei ik. Ik was vastbesloten. Dit nooit meer. Geen bacon, karbonaadjes en schreeuwende kerels meer.’

‘Na 9 maanden op de bank ben ik als Thuishulp A aan het werk gegaan. Mijn vrouw deed een opleiding voor opticien. In die periode is mijn moeder ziek geworden. Ik verzorgde haar een beetje… en het wonder geschiedde. Ik vond het mooi! De warmte. Dat je op zo’n directe en persoonlijke manier iets voor een ander kunt betekenen. Echt, dat heeft me de ogen geopend. Niet lang daarna ben ik op zoek naar een baan bij Vreugdehof binnen gelopen. En nooit meer weggegaan.

Na 6 jaar werken en studeren ben ik hier nu eerst verantwoordelijke verzorgende op de pg-afdeling. Prachtig werk, het past me als een handschoen. Je bent fysiek bezig, voortdurend in contact. En je kunt met je persoonlijke inzet echt verschil maken. Dat je de regie kunt nemen die zij uit handen geven, dat raakt me. Voor de meesten is warme aandacht het belangrijkste. En dat ze dezelfde gezichten blijven zien.'

Organisatorisch is er nog best veel te verbeteren, hier en in het algemeen. Maar de inhoud van het werk, het contact met de mensen, en hoe het nu thuis is … helemaal goed. Ik voel me zoveel rijker dan voorheen!’