'Zorg is geen roeping, maar een echt vak'

De zorg heeft Rob altijd al interessant gevonden, maar het duurt even voor hij - zoals hij het zelf omschrijft - 'de verantwoordelijkheid aankon'. Uiteindelijk is Rob ook een zij-instromer. Na allerlei andere studies en op advies van vrienden, koos hij uiteindelijk voor de zorg en daar heeft hij nooit spijt van gehad.

Na een opleiding verpleegkunde werkt hij aanvankelijk met veel plezier in het Slotervaartziekenhuis. Gaandeweg merkte hij dat ook het overdragen van kennis hem goed ligt. 'Ik vind het mooi om leerlingen te ondersteunen bij de ontdekkingstocht naar hun eigen kwaliteiten', vertelt Rob. Tijdens een post-hbo opleiding aan de Hogeschool Leiden leerde hij de noodzakelijke extra skills zoals begeleiden, beoordelen en coachen, toepassen van gespreks- en beoordelingstechnieken. 'Maar ook hoe om te gaan met gedrag van leerlingen: hoe benoem je het? Hoe zet je het om naar ander - positiever - gedrag?'

Intussen is hij door de wol geverfd. In verpleeghuis Vreugdehof is hij helemaal op zijn plek. 'Vreugdehof is een fijn huis. Een groot huis, waar naast aandacht voor de gezondheid van de bewoners, vooral gefocust wordt op het welzijn. Er zijn veel activiteiten voor de bewoners; er is een maandprogramma met activiteiten, uitstapjes, optredens, schilderen, bloemschikken, bingo, een make-up middag etc.. Vrijwilligers en activiteitenbegeleiders spelen hier volgens Rob een grote rol in.

Vreugdehof is ook een ‘leerhuis’, vertelt hij. Er zijn altijd veel leerlingen, nieuwe projecten, er wordt geëxperimenteerd. 'We zijn constant in beweging', vertelt Rob. 'We zitten nu bijvoorbeeld midden in de omslag naar een zorg waarin we veel individueler naar de behoeften van de cliënt kijken. Eerst was er een strakker stramien. Nu kijken we wat er bij iemand past. Wil iemand liever ‘s avonds douchen, dan ‘s ochtends? Liever uitslapen dan vroeg opstaan? Dat moet kunnen.'

Als opleider vindt hij het leuk dat er veel wordt uitgeprobeerd. Maar soms is het wel wat veel, volgens Rob. 'Elke keer weer nieuwe trainingen, lessen, pilots. Collega’s moeten ook tijd hebben om het allemaal bij te houden.'

De leerlingen neemt Rob onder zijn hoede. Dat begint al bij het sollicitatiegesprek. Inmiddels kan ik binnen 10 minuten zien of iemand geschikt is voor het vak, lacht hij. 'Natuurlijk zit ik er wel eens naast, maar aan de uitstraling en non-verbale communicatie zie je al heel veel. Is iemand geïnteresseerd en voorbereid? Stellen ze vragen? Of zit iemand er met een houding van: ‘“ik moet toch iets.”' Gelukkig zijn veel leerlingen heel bevlogen. Ze willen vanuit een intrinsieke motivatie voor mensen zorgen, kiezen daarom heel bewust voor dit beroep.'

Soms is het beeld dat beginners hebben van de zorg iets te romantisch. 'Ze stellen het zich iets te gezellig voor. Samen dingen ondernemen, eten, het mensen naar de zin maken. Dat is het óók, maar het kan natuurlijk ook heel heftig zijn. Bewoners hebben pijn, zijn bedlegerig, moe of willen gewoon niet meer, vinden het wel goed zo, overlijden uiteindelijk.' 

Rob vertelt over leerlingen die zichzelf tegenkomen. 'Ze komen voor het eerst in hun leven in aanraking met de vergankelijkheid van het leven, met verdriet, rouw, afscheid nemen, sterven van bewoners. Dat is heftig en confronterend. Je gaat bij jezelf te rade, wat vind ik daarvan? Maar soms krijgen leerlingen ook voor het eerst in hun leven pittige feedback op hun werk, op hun houding. Daar kan ook niet iedereen mee omgaan.'

Daar is een mooie rol voor hem weggelegd, vertelt Rob. 'Mijn rol is om ze te leren daarmee om te gaan en er sterker door te worden.’ Als dat lukt en ik zie dat iemand op zijn plek echt tot zijn of haar recht komt, dan ben ik eens te meer blij dat ik deze baan heb gekozen.’