‘We helpen achter de voordeur en zetten mensen weer in hun kracht’

Loubna weet al van kinds af aan dat ze in de hulpverlening wil werken. ‘Ik kom zelf uit een gezin waar het niet altijd makkelijk was. Mijn moeder kende veel struggles in haar leven en heeft veel meegemaakt. We woonden in een volkswijk. Om ons heen zag ik ook veel van de problematiek waar ik nu mee werk. Als klein meisje zei ik al: Ik wil later mensen gaan helpen.

Ze haalde haar mbo-diploma SPW (sociaal pedagogisch werk) en werkte jarenlang bij een begeleid wonen-project. Daar miste ze de laatste jaren uitdaging en afwisseling. Ze zocht een nieuwe baan, dacht niet meteen aan Amstelring. ‘Ik associeerde het vooral met wijkverpleging, verpleeghuizen, ouderenzorg.’ Maar toen ze op de vacature bij Amstelring werd gewezen, dacht ze: “Dit is precies wat ik zoek!”

Als thuisbegeleider ben je heel zelfstandig bezig, je hebt ongeveer anderhalf uur per week contact met collega’s, maar dat is precies waar Loubna op zat te wachten. ‘Dat klinkt misschien gek. Ik ben heel blij met m’n collega’s en we zijn er voor elkaar als het nodig is. Maar bij mijn vorige baan ging er veel tijd verloren aan vergaderen en praten over cliënten. Nu ben ik van de 28 uur dat ik werk zeker 25 uur bezig met de cliënt zelf, dat voelt zoveel beter.’

Het mooiste van het werk is volgens Loubna dat je mensen echt kunt helpen. Ze vertelt over een cliënte, oorspronkelijk niet uit Nederland, die na een relatie(breuk) in zak en as zat. Ze had emotionele, psychische en financiële problemen. Ze was zo aangeslagen dat het haar zelfs niet meer lukte om de post open te maken en het huishouden te doen. ‘Dat doen we dan samen, we doen de was, nemen contact op met instanties, schuldeisers, dat zijn de eerste stapjes.’

Op een dag stelde Loubna haar cliënt de ‘wondervraag’: “Wat zou je het allerliefst willen, als je niks in de weg zou staan?” Een opleiding doen, was haar antwoord. Maar ze zag vooral hobbels: geen geld, de taalbarrière, opvang voor de kinderen. Toch ging Loubna aan de slag. Ze ging kijken wat er mogelijk was: bij het UWV, de gemeente, scholen. ‘De gemeente wil mensen zo snel mogelijk aan het werk hebben, dus daar was gelukkig financieel wel wat mogelijk.’

Ze regelde taalondersteuning, bleef haar steunen als het moeilijk was. Inmiddels heeft de vrouw haar diploma Helpende Welzijn en werkt ze op de plek waar ze stage liep. ‘Ja, dat voelt dan echt als een overwinning’, vertelt Loubna stralend.

Natuurlijk zijn er ook pittige kanten aan het werk. Het lukt niet altijd alle problemen meteen op te lossen. Zo vertelt ze over een vrouw met een postnatale depressie die uit haar huis werd gezet: ‘Schuldeisers kunnen bikkelhard zijn. Op zo’n moment probeer je alles, maar word je van het kastje naar de muur gestuurd. Dan helpt het als je creatief bent. Ik heb ooit eens meegemaakt dat de kerk schulden voor iemand heeft betaald.’

Als ze het echt niet meer weet, kan ze altijd overleggen en sparren met collega’s. Ook is er veel ruimte en aandacht voor intervisie en heb je een eigen scholingsbudget. De mogelijkheid om aanvullende taken op te kunnen pakken vindt ze een verrijking, zo is ze zelf bijvoorbeeld aandachtsfunctionaris huiselijk geweld.

Voor Loubna is het een droombaan, vertelt ze. ‘Soms heb je weleens een dag geen zin. Maar als je dan ‘s avonds thuis komt, dan heb je weer zoveel verschillende mensen kunnen helpen. Je kunt echt verschil maken. Dat geeft een voldaan gevoel.’