'Het contact is echt'

Maar wat ook veel indruk maakt, wil Cindy meteen maar zeggen: de collega’s. ‘Echt, ik wist niet dat zoiets bestond. We helpen en ondersteunen elkaar met alles. Bij een andere zorgverlener waar ik stage liep, ging dat wel anders. Of ik die en die mevrouw even kon gaan wassen. Maar hoe, dacht ik. Ik had geen idee. De begeleiding was minimaal. Toen de stage klaar was, dacht ik: dit doe ik dus nooit meer.’

En moet je nu eens zien! Cindy werkt op twee plaatsen in het verpleeghuis Het Schouw in Amsterdam Noord. Op de vierde is ze helpende in de zorg. Dat betekent: mensen uit bed halen, verschonen, wassen, helpen bij het eten. Op de tweede is ze activiteitenbegeleider. Ze zorgt dat bewoners zich veilig voelen en een beetje bezig blijven. Samen een blaadje lezen, kletsen, breien, een spelletje, even naar buiten.

Cindy heeft gemerkt wat haar persoonlijke inzet kan doen. ‘Het gaat hier om bewoners met dementie,’ vertelt ze. ‘Mensen zijn vergeetachtig of in de war. Wat kunnen ze, wat willen ze? Dat verschilt van mens tot mens en van moment tot moment. Daar moet je op inspelen. Als je dat goed doet, kun je ze heel gelukkig maken.’

‘Wat me het meest raakt,’ zegt Cindy, ‘is de onzekerheid die je ziet. Dat zoeken. Een mevrouw vindt het bijvoorbeeld leuk om memory-kaartjes om te draaien en te zeggen wat ze ziet. Maar dan noemt ze een olifant bijvoorbeeld ooievaar. En aan haar ogen zie ik dat ze weet dat het niet helemaal klopt. Moet je het verbeteren? Ik ga altijd op mijn gevoel af.’

‘Je verplaatsen in de ander is het belangrijkste,’ zegt Cindy, ‘ook in de zorg. Er is een mevrouw die het liefst elke dag veertien uur slaapt. Dan trek ik niet “Goedemorgen!” roepend het dekbed van haar af. Ik aai altijd eerst even over haar hand, doe het gordijn een klein stukje open. Als ik weer kom, sla ik het dekbed een beetje om. En zo ga ik door. Ja, natuurlijk, je moet heel veel geduld hebben, maar dat is je werk. Mensen zijn hier in hun laatste levensfase. Je wilt gewoon dat ze nog een leuke tijd hebben. Hoe je dat doet mag je voor een groot deel zelf bedenken.’

Cindy is begonnen aan een opleiding voor maatschappelijk werk. Maar de zorg, vindt ze, is een fantastische basis voor het mensenwerk. Niet al haar vrienden snappen dat. ‘Ouderdom schrikt hen af, ziekte, pies en poep. Dat is jammer. Want geloof me: als je voelt dat je iemand aan het helpen bent, vergeet je al het andere. Kijk maar eens naar zo’n blij gezicht. Het contact is echt. Dat zul je in een winkel toch niet zo gauw hebben.’