Altijd een blij hart. Altijd!

Malika Akalai (50) spaarde al vele momenten van ontroering. Ze kent de mensen, de sfeer. In 1995, bijna dertig jaar geleden, begon ze als oproepkracht in woonzorgcentrum De Rietvinck. Kamertjes schoonmaken, zoals ze het zelf omschrijft. Twee jaar later kwam haar eerste zoon. Toen kwam een crisis, en weer een zoon.

Ze ging van de kamertjes naar het restaurant en weer terug. Van De Rietvinck, via De Bogt, naar Bernardus en toen naar Groenhof. Vier zonen en heel wat ontwikkelingen bij Amstelring verder werd ze daar eerste medewerker, zeg maar hoofd, van de huishouding.

Het was eind 2012 en bejaardenhuis Bernardus moest afgebroken worden. En uit de zandkrater zou De Makroon verrijzen. Veel medewerkers weten het nog goed. Malika: ‘Sommige bewoners werden in Sint Jacob opgevangen, sommige in Groenhof. Een toestand! Allemaal rolstoelen en brancards in de gang, mensen met zakken en dozen op schoot, zoekgeraakte spullen. Paniek.’

Iedereen overleefde het, maar niet alle medewerkers konden gaan werken in De Makroon. Ook werd daar - niet veel later - net als op andere locaties het huishoudelijk werk uitbesteed. Wat moest Malika? ‘Achteraf gezien vind ik het een goed besluit,’ zegt ze. ‘Maar toen schrok ik me rot.’

Locatiemanager Ingrid Schoenmaker had haar talent al lang gespot. "'Malika,' zei ze, 'waarom ga je niet in de zorg?". Natuurlijk had ik er al weleens aan gedacht. Maar toen de kinderen klein waren, kon het niet, met die roosters. En nu… nu durfde ik niet. Ik zou me om moeten scholen. Kan ik dat nog wel, dacht ik steeds.’

‘Ingrid heeft me overgehaald,’ zegt Malika. ‘”Je kunt het,” zei ze, “Echt, je kunt het.” Toen heb ik de knoop doorgehakt. In anderhalf jaar tijd heb ik twee diploma’s gehaald. En ik vond het niet eens moeilijk, leren en werken tegelijk! Weet je: het meeste doe je op gevoel al goed. Want waar het om gaat is gewoon aandacht en liefde. Mensen kunnen dementie hebben, maar ze zijn ook gevoelig. Als jij haast hebt, voelen zij stress, en dat krijg je keihard terug.’

‘Mijn belangrijkste talent, naast mijn blije hart? Ik denk mijn openheid. Dat ik het zeg als iets me niet bevalt. Mensen die niet doen wat afgesproken is… iedereen kent de irritatie. Spreek het uit! Negen van de tien keer is het een misverstand, of de drukte waarin een actiepunt sneuvelt. “Fijn dat je het zegt,” hoor ik bijna altijd. Praat met elkaar, niet over elkaar.’