'Je gaat langdurige relaties met cliënten aan'

Tekenend voor Gregory’s betrokkenheid is dat de hoogtepunten van zijn carrière in kleine momenten zit: “Het is niet iets unieks van ‘en toen…’, of ‘dat vond ik zo geweldig’. Zo werkt dat bij mij niet. Het zit ‘m bij mij meer in dat de bijdrage betekenisvol moet voelen en de moeite waard is.'

'Bijvoorbeeld een moment waarop het lukt om tot een cliënt door te dringen. Dat de persoon de deur voor je openstelt en dat je een behandel en/of vertrouwensrelatie met die persoon kan aangaan. Met als doel om noodzakelijke zorg en behandeling te kunnen geven en met elkaar tot iets komt. Dat zijn voor mij de hoogtepunten.”

“Amstelring heeft ons veel vrijheid gegeven om het Huntington Centrum zelf vorm te geven. Vooral de ontwikkeling van de polikliniek is écht vanuit het team gekomen. De behandeling doen wij in nauwe samenwerking met de Academische centra (zoals het LUMC en AUMC) en andere grote zorginstellingen (bijvoorbeeld Topaz). Er is landelijk ook afgesproken welke instellingen zorg aan mensen met de ziekte van Huntington kunnen leveren, aangezien het zo hoog complex is.”

“Ik vind het echt super dat we een klein gespecialiseerd centrum hebben kunnen uitbouwen tot een relatief groot centrum voor personen met de ziekte van Huntington. We zien steeds meer mensen, worden steeds bekender en bieden steeds meer mensen hulp. Hoog complexe zorg wel te verstaan."

Om nog betere zorg en behandeling te kunnen bieden is Gregory bezig met een promotie-traject gericht op de ziekte van Huntington en pijn. “Door het promoveren leer ik veel over de ziekte van Huntington en leer ik veel over het doen van onderzoek. Ik mag zeggen dat het mij echt als mens vormt.'

'Mijn doelstelling is dat pijn meer aandacht krijgt als mogelijk symptoom (of frequente klacht) bij de ziekte van Huntington. Door hier meer van te begrijpen hoop ik uiteindelijk dat de kwaliteit van leven, voor mensen met de ziekte van Huntington, verbeterd wordt.”

Mensen die in de zorg uitdagend werk zoeken hebben misschien de neiging om naar ziekenhuizen, revalidatiecentra of gespecialiseerde GGZ-instellingen te gaan. “In verpleeghuizen wordt eveneens hoog complexe zorg geboden, bij uiteenlopende aandoeningen. En wat het werken in een verpleeghuis extra bijzonder maakt is dat je langdurige relaties met cliënten aan gaat. Mensen verblijven hier vaak jaren. De mensen die wij vanuit het Huntington Centrum zien, dus ook de naasten, begeleiden wij heel lang. Dat maakt het bijstaan bijzonder.”

Dat bijzondere werk doet Gregory niet alleen. Samen met 2 andere neuropsychologen bespreken ze bijna alle casussen met elkaar en toetsen bij elkaar of ze het juiste voor de cliënt doen. Verder is er een multidisciplinair team, bestaande uit een arts, casemanager, ergotherapeut, logopedist, fysiotherapeuten en nog veel meer expertises. Daarbuiten wordt er intensief samengewerkt met klinisch genetici, psychiaters en neurologen van de Academische Medische Centra (zoals Amsterdam Universitair Medisch Centrum en Leids Universitair Medisch Centrum).

Gregory: “In de regio werken we samen met de huisartsen van onze cliënten, maar ook met gespecialiseerde GGZ, het FACT-team en de gemeente. “Binnen de instelling zelf ontkom je er niet aan, en dat is denk ik ook een heel belangrijk onderdeel van ons werk, om multidisciplinair te werken. Op een eigen eiland zitten komt niet ten goede voor de cliënt.”

Gregory zet zich met ruim 4.000 collega's van Amstelring elke dag in om met onze wijkzorg, dagbesteding of één van onze verpleeghuizen cliënten een goede dag te bezorgen. Dat biedt medewerkers volop afwisseling en interessante vraagstukken die om hun betrokkenheid en slimme oplossingen vragen.

Gregory: “Amstelring is een organisatie die op zo een warm mogelijke, laagdrempelig wijze zorg wil aanbieden. Bijvoorbeeld aan mensen die te maken hebben met de gevolgen van de ziekte van Huntington. Mensen met complexe aandoeningen, met psychosociale problematiek. Daarvoor zijn al die disciplines nodig die goed samenwerken. Het is niet zo eenvoudig als men denkt en ook niet zo saai. En dat maakt het naar mijn idee heel interessant.”